Relacje pomiędzy ludźmi w kościele

Relacje to tak naprawdę jeden z głównych tematów w Biblii. Nie da się kogoś kochać bez właściwych relacji! Dlatego dwa najważniejsze przykazania mówią o tym by kochać Boga i swojego bliźniego. Od pierwszych kart Biblii dowiadujemy się o relacji Adama i Ewy z sobą oraz o ich relacji z Bogiem! To doskonały model tego w jaki sposób Bóg chciałby abyśmy dzisiaj funkcjonowali. Ostatnio pisałem na temat prawdziwego, kochającego niebiańskiego Ojca i Jego synach i córkach. W tym kontekście chciałbym napisać więcej na temat relacji.

Co robił pierwszy kościół?

Słowo kościół w języku greckim to ekklesia a oznacza ono grupę „wywołanych” osób, społeczność ludzi, którzy mają określone prawa i przynależność. Kościół nazwany jest Ludem Bożym i jest zachęcany do wspólnych spotkań, relacji, do wspólnej modlitwy i do wzajemnego dodawania sobie odwagi codziennie!

„I trwali w nauce apostolskiej i we wspólnocie, w łamaniu chleba i w modlitwach.”

Dz.Ap 2,42

W czym trwał pierwszy kościół?

• Trwali w nauce apostolskiej (dobre Biblijne nauczanie),
• w społeczności (wspólnych relacjach),
• w łamaniu chleba (wieczerza pańska i wspólny posiłek) i
• w modlitwie (relacja z Bogiem).

Gdy wierzący spotykali się wspólnie ze sobą jako kościół usługiwali sobie również różnymi uzdolnieniami jak to opisuje pierwszy list do Koryntian. Istniała wolność w wyrażaniu darów.

„Cóż tedy, bracia? Gdy się schodzicie, jeden z was służy psalmem, inny nauką, inny objawieniem, inny językami, inny ich wykładem; wszystko to niech będzie ku zbudowaniu. Jeśli kto mówi językami, niech to czyni dwóch albo najwyżej trzech, i to po kolei, a jeden niech wykłada; A jeśliby nie było nikogo, kto by wykładał, niech milczą w zborze, niech mówią samym sobie i Bogu. A co do proroków, to niech mówią dwaj albo trzej, a inni niech osądzają; Lecz jeśliby ktoś inny z siedzących otrzymał objawienie, pierwszy niech milczy. Możecie bowiem kolejno wszyscy prorokować, aby się wszyscy czegoś nauczyli i wszyscy zachęty doznali.”

1 Kor 14,26-31

• Ktoś miał pieśń (uwielbienie),
• inny miał nauczanie,
• ktoś inny miał objawienie od Boga (proroctwo),
• inny mówił nieznanym językiem a
• jeszcze inny wykładał znaczenie tego języka.
• Wszyscy mogli otrzymać i podzielić się jakimś objawieniem od Boga.
• Wszyscy mogli osądzać proroctwa, które były wypowiadane.

W Liście do Rzymian 12:6-8 apostoł Paweł wymienia więcej darów, którymi pierwsi wierzący posługiwali między sobą.

„A mamy różne dary według udzielonej nam łaski; jeśli dar prorokowania, to niech będzie używany stosownie do wiary; Jeśli posługiwanie, to w usługiwaniu; jeśli kto naucza, to w nauczaniu; Jeśli kto napomina, to w napominaniu; jeśli kto obdarowuje, to w szczerości; kto jest przełożony, niech okaże gorliwość; kto okazuje miłosierdzie, niech to czyni z radością.”

Rzym 12,6-8

• Proroctwo = ponadnaturalna wypowiedz, natchniona przez Boga, wypowiedziana w zrozumiałym języku.
• Dar usługiwania = usługiwanie innym w praktyczny sposób. Patrz 2 List do Tymoteusza 4:11.
• Dar nauczania = wyjaśnianie, tłumaczenie, wykładanie w celu instruowania. Patrz Dzieje Apostolskie 13:1.
• Dar napominania = ponaglanie, doradzanie, ostrzeganie, pouczanie, karcenie, pocieszanie. Patrz Dzieje Apostolskie 13:15.
• Dar dawania = hojne dzielenie się darami z Bogiem i z innymi. Patrz Przypowieści Salomona 22:9.
• Dar zarządzania = liderowanie lub pasterstwo. Patrz Dzieje Apostolskie 20:28.
• Dar miłosierdzia = okazywanie współczucia ofierze lub sprawcy. Zobacz Ew. Mateusza 5:7

Oczywiście nie wszystkie dary są tu wymienione, istnieje więcej duchowych i naturalnych darów, którymi Bóg nas obdarza. Jednak chcę jedynie zilustrować to w jaki sposób kościół współdziałał ze sobą. Zastanówmy się nad tym czy i my jesteśmy dzisiaj w społeczności w której możemy używać naszego obdarowania? Czy któreś z tych darów działają w naszym życiu? Jeśli tak, to jakie? Czy wiesz jak je rozpoznać w sobie? Jeśli nie, to potrzebujesz odnaleźć właściwą społeczność wierzących w Boga ludzi, którzy ci w tym pomogą.

Duchowi ojcowie i matki dla kościoła

W każdym lokalnym kościele w Biblii byli również ludzie nazywani starszymi i diakonami (usługującymi), którzy mieli już doświadczenie w życiu chrześcijańskim i można było się ich doradzić. To tacy ojcowie i matki duchowe dla innych w ich rozwoju. Wielokrotnie są oni wymieniani w Nowym Testamencie, gdzie opisują kogoś, kto jest dojrzały, kto przede wszystkim wypracował w swoim życiu właściwy charakter i jest w stanie współpracować z innymi. Ktoś, kto odniósł zwycięstwo w relacjach rodzinnych, małżeńskich i międzyludzkich. Mając jakiś problem, wolelibyśmy na pewno udać się do kogoś, kto żyjąc pobożnie, nabył Bożej mądrości przez wszystkie swoje lata! Potrzebujemy dzisiaj duchowych ojców i matek w każdej społeczności!

„Piszę wam, dzieci, gdyż odpuszczone są wam grzechy dla imienia jego. Piszę wam, ojcowie, gdyż znacie tego, który jest od początku. Piszę wam, młodzieńcy, gdyż zwyciężyliście złego. Napisałem wam, dzieci, gdyż znacie Ojca. Napisałem wam, ojcowie, gdyż znacie tego, który jest od początku. Napisałem wam, młodzieńcy, gdyż jesteście mocni i Słowo Boże mieszka w was, i zwyciężyliście złego.”

1 Jan 2,12-14

„Piszę to, nie aby was zawstydzić, lecz aby was napomnieć jako moje dzieci umiłowane. Bo choćbyście mieli dziesięć tysięcy nauczycieli w Chrystusie, to jednak ojców macie niewielu; wszak ja was zrodziłem przez ewangelię w Chrystusie Jezusie. Proszę was tedy, bądźcie naśladowcami moimi.”

1 Kor 4,14-16

Kościół jako jedno wzmacniające się ciało

Należy też zauważyć, że Pismo Święte porównuje Ciało Chrystusa do fizycznego ciała, które ma ręce, oczy, uszy i inne części. Wszyscy jesteśmy częścią siebie nawzajem, a skoro tak jest, jeden drugiego powinien wzmacniać. Powinniśmy ze sobą współpracować. Każde więzadło, każda część tego ciała ma swoją funkcję, posiada swoje talenty, swój własny sposób działania i dzielenia się wiedzą z całym ciałem. Apostoł Paweł szczególnie wymienia grupę pięciu rodzajów obdarowań (apostołowie, prorocy, nauczyciele, pasterze i ewangeliści), które są szczególnie cenne w wyposażaniu całego ciała jakim jest kościół.

„I On ustanowił jednych apostołami, drugich prorokami, innych ewangelistami, a innych pasterzami i nauczycielami, aby przygotować świętych do dzieła posługiwania, do budowania ciała Chrystusowego, aż dojdziemy wszyscy do jedności wiary i poznania Syna Bożego, do męskiej doskonałości, i dorośniemy do wymiarów pełni Chrystusowej, abyśmy już nie byli dziećmi, miotanymi i unoszonymi lada wiatrem nauki przez oszustwo ludzkie i przez podstęp, prowadzący na bezdroża błędu, lecz abyśmy, będąc szczerymi w miłości, wzrastali pod każdym względem w niego, który jest Głową, w Chrystusa, z którego całe ciało spojone i związane przez wszystkie wzajemnie się zasilające stawy, według zgodnego z przeznaczeniem działania każdego poszczególnego członka, rośnie i buduje siebie samo w miłości.”

Ef 4,11-16

Jak widzimy miłość i relacje są spójnią i podstawą wszystkiego. Bez nich wszystkie połączenia się rozpadną i będzie brak jedności! Biblia mówi w Liście Jakuba 5:16 byśmy usługiwali jedni drugim i wstawiali się za sobą. Oczywiście nasze grzechy należy wyznać Bogu. Nie piszę tutaj w kontekście przebaczenia grzechów przez drugiego człowieka. Jedynie Bóg przebacza grzechy. Trzeba jednak wziąć odpowiedzialność za swoje życie i otworzyć się przed innymi by doświadczyć Bożego dotknięcia. Bóg działa poprzez ludzi. Tego typu relacja wymaga jednak pokory i szczerości od naszych serc!

„Wyznawajcie tedy grzechy jedni drugim i módlcie się jedni za drugich, abyście byli uzdrowieni. Wiele może usilna modlitwa sprawiedliwego.”

Jak 5,16

Pomijając relacje z ludźmi wiele tracimy. Moc Bożej relacji z innym wierzącym to moc, która kładzie na nas odpowiedzialność, jak i również umożliwia odebranie zachęty od innych, by szukać Boga. To bardzo ważne, abyśmy mieli pobożnych wierzących w naszym życiu, dzięki którym możemy udoskonalać się i zmieniać:

„Żelazo ostrzy się żelazem, a zachowanie swojego bliźniego wygładza człowiek.”

Przyp 27:17

W Liście do Hebrajczyków czytamy również, byśmy wzajemnie się zachęcali do nieopuszczania wspólnych zgromadzeń, do dodawania sobie odwagi, by się wzajemnie napominać, aby nikt nie stał się zatwardziały przez grzech. Cały ten fragment mówi o istocie Bożych relacji między wierzącymi.

„I baczmy jedni na drugich w celu pobudzenia się do miłości i dobrych uczynków, nie opuszczając wspólnych zebrań naszych, jak to jest u niektórych w zwyczaju, lecz dodając sobie otuchy, a to tym bardziej, im lepiej widzicie, że się ten dzień przybliża.”

Hebr 10,24-25

Bezbożne relacje

Biblia również z drugiej strony ostrzega przed bezbożnymi relacjami i wiele mówi o tym, jak taka relacja może wpłynąć na nasz umysł i na nasze myślenie. Nim się spostrzeżemy, możemy popaść w rzeczy, których nie powinniśmy robić, a to tylko dlatego, że nie chroniliśmy siebie, otaczając się Bożymi doradcami (Przypowieści Salomona 11:14, 13:20 i 1 List do Koryntian 15:33). W 2 Liście do Koryntian 6:14 pisze, by nie chodzić w obcym jarzmie z niewierzącymi… Prowadząc chrześcijańskie życie, bądź zachęcony do otaczania się Bożymi relacjami i uciekaj od tych, które mają na ciebie negatywny wpływ. Buduj na zewnątrz zdrowe relacje i ty miej wpływ na świat a nie świat na ciebie!

Przeczytaj 1 List do Koryntian 15:33. Czego nas uczy ten fragment odnośnie relacji?

Inne wersety

• 1 List Koryntian 15:33 – Nie błądźcie: Złe rozmowy psują dobre obyczaje.
• Przypowieści Salomona 5:22-23 – Bezbożny plącze się we własnych nieprawościach, wikła się w pętach swego grzechu. Umrze z powodu braku karności i z powodu wielkiej swojej głupoty zbłądzi.
• 2 List do Tymoteusza 2:22 – Młodzieńczych zaś pożądliwości się wystrzegaj, a zdążaj do sprawiedliwości, wiary, miłości, pokoju z tymi, którzy wzywają Pana z czystego serca.
• List do Hebrajczyków 13:7 – Pamiętajcie na wodzów waszych, którzy wam głosili Słowo Boże, a rozpatrując koniec ich życia, naśladujcie wiarę ich.