Tag: wiara

Wiara /(gr.) πίστις, (łac.) fides, (hebr.) aman, batah/ – w chrześcijańskiej refleksji jest poręką tych dóbr, których się spodziewamy, dowodem tych rzeczywistości, których nie widzimy (Hbr 11, 1 /BT/). Większość definicji wiary formułowanych w ciągu historii chrześcijańskiej teologii była pochodną tego sformułowania biblijnego^[1]. Jej korzenie tkwią w wierze Żydów, ich patriarchów: Abrahama, Jakuba i Mojżesza^[2]. Jej specyficznie chrześcijański charakter polega na uznaniu, że Jezus z Nazaretu jest zapowiadanym przez Prawo i proroków Mesjaszem, uwierzeniu w Jego zmartwychwstanie i wyznaniu, że jest Panem (por. Rz 10,9n). Znaczenie tego wyznania, w wyniku licznych kontrowersji – jak np. ariańska – zostało dookreślone przez Sobory powszechne w postaci wyznań wiary (Credo). Jest cnotą teologalną nadprzyrodzonego pochodzenia – razem z nadzieją i miłością^[3]. Jest pierwszą z tych trzech cnót, jako źródło usprawiedliwienia i życia moralnego chrześcijanina. Dzięki niej przyjmuje się miłość, którą Bóg objawia człowiekowi w Chrystusie. Zakłada posłuszeństwo Bogu (por. Rz 1,5 i 16,26) oraz świadczenie o Bogu wobec innych^[4]. Od początku chrześcijaństwa była powiązana z chrztem i Kościołem jako ciałem Chrystusa, stanowiąc zasadę dojrzewania i budowania jego jedności (por. Ef 4,13)^[5].

Według Biblii wiara jest zasadniczą przyczyną wszelkiego życia religijnego, jego źródłem i ośrodkiem. Zróżnicowana terminologia hebrajska odnosząca się do wiary, aman oraz batah, sugeruje dwubiegunowość tego pojęcia:

zaufanie do osoby „wiernej”, w które zaangażowany jest cały człowiek
oraz pewien akt intelektualny, dzięki któremu przez słowo i odpowiednie znaki można dotrzeć do rzeczywistości niewidzialnej (Hbr 11,1).

Podstawową figurą biblijną wiary jest Abraham – ojciec wierzących. Bóg powołał go z ziemi chaldejskiej (Joz 24,2), gdzie wszyscy służyli innym bogom. Abraham uwierzył w Boga (Rdz 15,6), w jego słowo wbrew wszelkiej ludzkiej logice (Rz 4,19) i w chwili największej próby (Rdz 22). Od tej pory stał się przewodnikiem dla wszystkich, którzy, by osiągnąć zbawienie, powierzają się całkowicie Bogu i jego słowu^[6]^[7].

W pismach Nowego Testamentu wiara wiąże się ściśle z Dobrą Nowiną o zbawieniu przyniesionym przez Jezusa Chrystusa. Jest to wiara, że duchowe oczekiwanie obecne w Izraelu jako owoc licznych proroctw mesjańskich spełnia się w nim (por. Łk 2,25.38). Jezus wraz ze swym posłannictwem został przyjęty przez wiarę ubogich Izraela (hebr. anawim por. So 3,12n). Jedną z nich była Maryja, której wiara osiągnęła stopień doskonały (por. Łk 1, 46-55). Z czasem wokół Jezusa, ubogiego, utworzyła się społeczność ubogich, maluczkich (Mt 10, 42); więzią tej ubogiej żydowskiej społeczności była wiara w Jezusa i jego słowa (Mt 18, 6-10). Wiara ta pochodziła od Boga (Mt 11, 25; 16, 17), On był jej inicjatorem^[6].